(δημοσιεύτηκε στο elculture.gr στις 24.12.2013)
Το 2013 ήταν, σίγουρα, η χρονιά των
επιλογών. Μία έντονη χρονιά, πολιτικά και κοινωνικά, της οποίας η
ουσία δε θα μπορούσε να μην αντανακλάται στην τέχνη και κυρίως στη μουσική. Στο
ίδιο πλαίσιο, οι μουσικοί που κυκλοφόρησαν τη νέα τους δουλειά μέσα στη χρονιά
που πέρασε έκαναν τις δικές τους επιλογές. Μερικές μας ενθουσίασαν,
μερικές μας ξάφνιασαν, κάποιες μας απογοήτευσαν,
από τη δική μας σκοπιά, του ακροατή. Έτσι κι εμείς καλούμαστε να κάνουμε τις επιλογές
των επιλογών τους, εν είδει τοπ τεν. Βέβαια οι επιλογές για τα
καλύτερα του 2013 είναι μια δύσκολη δουλειά. Πώς να επιλέξεις τα καλύτερα από
τόσες ενδιαφέρουσες νέες κυκλοφορίες και, τελικά, τί σημαίνει καλύτερο ή
χειρότερο στη μουσική; Για να είμαστε, λοιπόν, συνεπείς στα ερωτήματα αυτά θα
αρκεστούμε στο υποκειμένικό κριτήριο και θα επιλέξουμε εκείνα που μας κίνησαν
την περιέργεια. Γιατί ποιά άλλη μπορεί να είναι η λειτουργία μιας νέας
κυκλοφορίας αν όχι να προσθέσει κάτι νέο και φρέσκο στην ιστορία της μουσικής; Κρατήσαμε,
βέβαια, μία κενή θέση, σαν ένα λεπτό σιγής, για όλους
τους καλλιτέχνες που, παρόλο που κάποια στιγμή στην πορεία τους
αγαπήσαμε, δεν κατόρθωσαν να σταθούν στο ύψος αυτής της αγάπης την
χρονιά που πέρασε: ανάμεσά τους oι Vampire Weekends, οι Arcade fire, ο
Julian Cope, οι Daft Punk, ο Kurt Vile και άλλοι πολλοί. Ακούστε όμως πρώτα
τους νέους δίσκους, απολαύστε τους υπεύθυνα, συμπεριλάβετέ τους στη
λίστα δώρων σας για τις γιορτές και δωρίστε τους με αγάπη.
1. Τhe Νational - Τrouble will find me
Ακόμα καλύτερος από τον τελευταίο τους High Violet, στο ίδιο ύφος, στην ίδια σιωπηλή απόγνωση, με τους ίδιους ακριβώς δαίμονες να αντιμετωπίσουν. Εξαιρετικό το εναρκτήριο "I should live in salt" μιλά για την αποξένωση μέσα από την οικειότητα. Με ιμπρεσσιονιστική διάθεση ξεκινούν να περιγράφουν έναν ολόκληρο συναισθηματικό κόσμο με όλες τις αποχρώσεις γύρω από το μοτίβο που πραγματεύονται. Το συναίσθημα που επιλέγουν μπορεί να μοιάζει απλό και σύνθετο την ίδια στιγμή, όπως το "Can you turn the TV down? You should know me better than that" το οποίο στην πορεία του τραγουδιού δεν εξελίσσεται αλλά κορυφώνεται στο "Ι should live in salt for living you behind". Αναζωογονητικό και τρυφερό την ίδια στιγμή, το Τrouble will find me δίνει την αίσθηση ότι οι Τhe Νational γίνονται όλο και καλύτεροι στο να συνδυάζουν την οικονομία του ηχητικού υλικού με το συναίσθημα, να κάνουν build up γύρω από αυτό και να καταλήγουν να το αποθεώνουν, είτε πρόκειται για τον έρωτα, είτε για την ανασφάλεια, είτε για τον χαμένο χρόνο που πέρασε μάταια περιμένοντας την αναβίωση μιας παλιάς, γνώριμης φλόγας. Τα επόμενα τραγούδια του αλμπουμ έρχονται να επιβεβαιώσουν αυτή τη φόρμα, όπως τα "Sea of love" , "Ι need my girl" και "Ηumiliation" που ξεχωρίζουν.
1. Τhe Νational - Τrouble will find me
Ακόμα καλύτερος από τον τελευταίο τους High Violet, στο ίδιο ύφος, στην ίδια σιωπηλή απόγνωση, με τους ίδιους ακριβώς δαίμονες να αντιμετωπίσουν. Εξαιρετικό το εναρκτήριο "I should live in salt" μιλά για την αποξένωση μέσα από την οικειότητα. Με ιμπρεσσιονιστική διάθεση ξεκινούν να περιγράφουν έναν ολόκληρο συναισθηματικό κόσμο με όλες τις αποχρώσεις γύρω από το μοτίβο που πραγματεύονται. Το συναίσθημα που επιλέγουν μπορεί να μοιάζει απλό και σύνθετο την ίδια στιγμή, όπως το "Can you turn the TV down? You should know me better than that" το οποίο στην πορεία του τραγουδιού δεν εξελίσσεται αλλά κορυφώνεται στο "Ι should live in salt for living you behind". Αναζωογονητικό και τρυφερό την ίδια στιγμή, το Τrouble will find me δίνει την αίσθηση ότι οι Τhe Νational γίνονται όλο και καλύτεροι στο να συνδυάζουν την οικονομία του ηχητικού υλικού με το συναίσθημα, να κάνουν build up γύρω από αυτό και να καταλήγουν να το αποθεώνουν, είτε πρόκειται για τον έρωτα, είτε για την ανασφάλεια, είτε για τον χαμένο χρόνο που πέρασε μάταια περιμένοντας την αναβίωση μιας παλιάς, γνώριμης φλόγας. Τα επόμενα τραγούδια του αλμπουμ έρχονται να επιβεβαιώσουν αυτή τη φόρμα, όπως τα "Sea of love" , "Ι need my girl" και "Ηumiliation" που ξεχωρίζουν.
2. Deerhunter - Monomania
Από την 4AD ορμώμενοι, με την εκκεντρικότητα και τις προσεγμένες παραγωγές που μας προσφέρει πάντα αυτή η εταιρία, οι Deerhunter κυκλοφόρησαν τον έκτο δίσκο τους. Έχουν αυτο-χαρακτηριστεί ambient punk και τελευταία, κατά το δελτίο τύπου της νέας κυκλοφορίας τους, nocturnal garage, ό,τι και να σημαίνει αυτό. Κατά τη γνώμη μου το shoegaze, το noise rock σε συνδυασμό με post punk θα ταίριαζε καλύτερα ως χαρακτηρισμός για ένα σχήμα με τόσο ιδιαίτερο ήχο. Με αντικαταστάσεις μελών και πολλές περιπέτειες, εν μέσω αποχωρήσεων, κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα μουσικό χαλί που ακούγεται ευχαριστά στην πρώτη ακρόαση και ξεδιπλώνει τις δυνατότητές του όσες φορές ακούγεται. Αν και η μουσική μοιάζει να ταξιδεύει από το ένα είδος στο άλλο, οι στίχοι μοιάζουν να έχουν συνέχεια και να αναφέρονται στο ίδιο θέμα από διαφορετική οπτική. Τα "Τ.Η.Μ", "Dream Captain" και "Βlue Agent" θα ικανοποιήσουν αισθητικά και τον πιο αμύητο ακροατή
Από την 4AD ορμώμενοι, με την εκκεντρικότητα και τις προσεγμένες παραγωγές που μας προσφέρει πάντα αυτή η εταιρία, οι Deerhunter κυκλοφόρησαν τον έκτο δίσκο τους. Έχουν αυτο-χαρακτηριστεί ambient punk και τελευταία, κατά το δελτίο τύπου της νέας κυκλοφορίας τους, nocturnal garage, ό,τι και να σημαίνει αυτό. Κατά τη γνώμη μου το shoegaze, το noise rock σε συνδυασμό με post punk θα ταίριαζε καλύτερα ως χαρακτηρισμός για ένα σχήμα με τόσο ιδιαίτερο ήχο. Με αντικαταστάσεις μελών και πολλές περιπέτειες, εν μέσω αποχωρήσεων, κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα μουσικό χαλί που ακούγεται ευχαριστά στην πρώτη ακρόαση και ξεδιπλώνει τις δυνατότητές του όσες φορές ακούγεται. Αν και η μουσική μοιάζει να ταξιδεύει από το ένα είδος στο άλλο, οι στίχοι μοιάζουν να έχουν συνέχεια και να αναφέρονται στο ίδιο θέμα από διαφορετική οπτική. Τα "Τ.Η.Μ", "Dream Captain" και "Βlue Agent" θα ικανοποιήσουν αισθητικά και τον πιο αμύητο ακροατή
3. Long walk - Tango with Lions
O δεύτερος δίσκος των Tango with Lions κυκλοφόρησε στις αρχές της άνοιξης από τη δισκογραφική Ιnner Εar. Μετά τον πρώτο δίσκο Verba Time η σύνθεση άλλαξε, δίνοντας στο σχήμα μία πιο δεμένη αίσθηση στην παραγωγή και στις ζωντανές εμφανίσεις. Μπορεί τα ενδιαφέροντα ηχοχρώματα του πρώτου δίσκου να μην υπάρχουν στο A long walk αλλά το αποτέλεσμα δικαιώνει τις επιλογές της Κατ. Το αίσθημα που αφήνει είναι ταξιδιάρικο, φέρνει στο νου μοναχικούς δρόμους σε ένα ψυχαναλυτικό road trip. Βασικά στοιχεία είναι η νοσταλγία, το ανεκπλήρωτο και το πένθος. Από τα κομμάτια που ξεχωρίζουν είναι το "Οbituary" και το "Νews", για διαφορετικούς το καθένα λόγους: τo "Νews" είναι το κομμάτι που σηματοδότησε την αλλαγή ύφους και σύνθεσης του σχήματος και το "Οbituary" είναι το κομμάτι που περιγράφει καλύτερα τον τρόπο αντιμετώπισης του συναισθήματος μέσα από τη μουσική δημιουργία των Tango with Lions, απλά, έντονα και φαταλιστικά. Από τα θετικά σημεία του δεύτερου δίσκου τους είναι το ότι δεν φοβήθηκαν να αλλάξουν βασικά στοιχεία σε ύφος και δομή. To αποτέλεσμα είναι μία απολαυστική βόλτα στον κήπο του folk.
O δεύτερος δίσκος των Tango with Lions κυκλοφόρησε στις αρχές της άνοιξης από τη δισκογραφική Ιnner Εar. Μετά τον πρώτο δίσκο Verba Time η σύνθεση άλλαξε, δίνοντας στο σχήμα μία πιο δεμένη αίσθηση στην παραγωγή και στις ζωντανές εμφανίσεις. Μπορεί τα ενδιαφέροντα ηχοχρώματα του πρώτου δίσκου να μην υπάρχουν στο A long walk αλλά το αποτέλεσμα δικαιώνει τις επιλογές της Κατ. Το αίσθημα που αφήνει είναι ταξιδιάρικο, φέρνει στο νου μοναχικούς δρόμους σε ένα ψυχαναλυτικό road trip. Βασικά στοιχεία είναι η νοσταλγία, το ανεκπλήρωτο και το πένθος. Από τα κομμάτια που ξεχωρίζουν είναι το "Οbituary" και το "Νews", για διαφορετικούς το καθένα λόγους: τo "Νews" είναι το κομμάτι που σηματοδότησε την αλλαγή ύφους και σύνθεσης του σχήματος και το "Οbituary" είναι το κομμάτι που περιγράφει καλύτερα τον τρόπο αντιμετώπισης του συναισθήματος μέσα από τη μουσική δημιουργία των Tango with Lions, απλά, έντονα και φαταλιστικά. Από τα θετικά σημεία του δεύτερου δίσκου τους είναι το ότι δεν φοβήθηκαν να αλλάξουν βασικά στοιχεία σε ύφος και δομή. To αποτέλεσμα είναι μία απολαυστική βόλτα στον κήπο του folk.
Όταν ο Nick Cave γράφει καινούργιο δίσκο είναι εκ των προτέρων σίγουρο ότι θα συμπεριληφθεί στα καλύτερα πολλών ακροατών. Είναι ένας λυρικός και ιδιαίτερος καλλιτέχνης που έχει καταφέρει να γίνει αγαπητός στο ευρύ κοινό με τους προηγούμενους δίσκους του. Ακόμα κι αν το Push the Sky Away δεν είναι ό,τι καλύτερο έχει δημιουργήσει, ακούγεται με την αγάπη και την τρυφερότητα που μιλάμε σε έναν άνθρωπο ο οποίος δεν είναι πια στη ζωή μας και τον οποίο στην πραγματικότητα δεν τον ξέρουμε πλέον τόσο καλά, αλλά η οικειότητα του παρελθόντος παραμένει το σημείο αναφοράς. Παλιός αγαπημένος του ελληνικού κοινού, λοιπόν, ο Nick Cave, θα παραμείνει τέτοιος, έχοντας επάξια κερδίσει τη θέση του. Επικός και λυρικός την ίδια στιγμή, οι στίχοι μπορούν να σταθούν σαν αυτόνομα ποιήματα που μιλούν με εικόνες και ιστορίες, όπως μας έχει συνηθίσει. Έχει ωριμάσει με έναν τρόπο που μαθαίνουμε να αγαπάμε. Η επιρροή του, επίσης συμμετέχοντα, Warren Ellis είναι αισθητή, όπως και του ιδρυτικού μέλους Barry Adamson. Aπών, για πρώτη φορά είναι ο Μick Harvey. Κεντρικά θέματα του δίσκου είναι η αγάπη και η θρησκεία, ό,τι και να σημαίνουν οι δυο πυκνές αυτές έννοιες. Ξεχωρίζουν το ονειρικό "Mermaids", το σκοτεινό "Higgs Boson Blues" και το λυρικό "Wide Lovely Eyes".
5. The Dive - Zo'e
Άλλος ένας δίσκος από τη Spinalonga Records που ακούγεται ολόκληρος, ενώ σχοινοβατεί πάνω από την πολυρρυθμία και την ψυχεδέλεια με έναν ενδιαφέροντα και μεστό τρόπο. Τα κομμάτια αφηγούνται μια ιστορία μέσα από τον θόρυβο και είναι στην κρίση του ακροατή να την διακρίνει, να την αφηγηθεί και να επιλέξει το νόημα και το τέλος της. Πρόκειται για τον δεύτερο δίσκο τους και είναι χαρακτηριστικός, ιδιότροπος και δηλωτικά διαφορετικός του πρώτου δίσκου. Σύντομος στο σύνολο του, έχει μικρής διάρκειας κομμάτια αλλά και μια διάχυτη - αν και υποχθόνια – pop τοποθέτηση, την οποία δεν έχουμε συνηθίσει από τους Dive. Το Zo'e, ονομασμένο σε αναφορά στην ομώνυμη φυλή του Αμαζονίου, είναι ταυτόχρονα συναισθηματικά φορτισμένο και συνθετικά δόκιμο – ενώ επιθυμεί να οδηγηθεί σε μία άγνωστη κατεύθυνση και να μετεξελιχθεί σε κάτι σκληρό, εύπεπτο και σκοτεινό, ποιητικά και πολιτικά. Το αν ολοκληρώνει αυτή την πρόταση του για μια εξελικτική πορεία, εξαρτάται απο τον ακροατή. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι θα τον ταξιδέψει στα ιδιόρρυθμα μονοπάτια του. Ξεκινά με το θορυβώδες "Papi Josef" που λειτουργεί σα δήλωση, η οποία όμως αναιρείται στην πορεία του δίσκου. Το "Hollow Water" και τα "Ζο'e Ι -ΙΙ – ΙΙΙ" έρχονται να σηματοδοτήσουν αυτή την αυτό – αναίρεση.
Άλλος ένας δίσκος από τη Spinalonga Records που ακούγεται ολόκληρος, ενώ σχοινοβατεί πάνω από την πολυρρυθμία και την ψυχεδέλεια με έναν ενδιαφέροντα και μεστό τρόπο. Τα κομμάτια αφηγούνται μια ιστορία μέσα από τον θόρυβο και είναι στην κρίση του ακροατή να την διακρίνει, να την αφηγηθεί και να επιλέξει το νόημα και το τέλος της. Πρόκειται για τον δεύτερο δίσκο τους και είναι χαρακτηριστικός, ιδιότροπος και δηλωτικά διαφορετικός του πρώτου δίσκου. Σύντομος στο σύνολο του, έχει μικρής διάρκειας κομμάτια αλλά και μια διάχυτη - αν και υποχθόνια – pop τοποθέτηση, την οποία δεν έχουμε συνηθίσει από τους Dive. Το Zo'e, ονομασμένο σε αναφορά στην ομώνυμη φυλή του Αμαζονίου, είναι ταυτόχρονα συναισθηματικά φορτισμένο και συνθετικά δόκιμο – ενώ επιθυμεί να οδηγηθεί σε μία άγνωστη κατεύθυνση και να μετεξελιχθεί σε κάτι σκληρό, εύπεπτο και σκοτεινό, ποιητικά και πολιτικά. Το αν ολοκληρώνει αυτή την πρόταση του για μια εξελικτική πορεία, εξαρτάται απο τον ακροατή. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι θα τον ταξιδέψει στα ιδιόρρυθμα μονοπάτια του. Ξεκινά με το θορυβώδες "Papi Josef" που λειτουργεί σα δήλωση, η οποία όμως αναιρείται στην πορεία του δίσκου. Το "Hollow Water" και τα "Ζο'e Ι -ΙΙ – ΙΙΙ" έρχονται να σηματοδοτήσουν αυτή την αυτό – αναίρεση.
6. Foxygen - We Are the 21st Century Ambassadors of Peace and Magic
Εξαιρετικά ενδιαφέρον ψυχεδελικό κολλάζ με έντονες αναφορές στο παρελθόν, με ενδιαφέρουσες αρμονικές διαδοχές και ιδιαίτερη παραγωγή. Ακούγεται ολόκληρο, και διαθέτει σωστή ισορροπία ανάμεσα στη σκληρότητα και στο συναίσθημα, όπως και ανάμεσα στα παλιά ακούσματα και την καινοτομία. Πρόκειται για έναν συνδυασμό διαφόρων μουσικών ειδός οι οποίοι συνθέτουν μία ενδιαφέρουσα παλέτα προς πολλαπλή ακρόαση. Οι Sam France και Jonathan Rado δεν είναι μια καινούρια μπάντα. Παίζουν πολλά χρόνια μαζί, έχουν ξεκαθαρίσει τις μουσικές τους επιλογές, κατά πάσα πιθανότητα έχουν σμιλευτεί μαζί από τα ακούσματά τους. Ο μουσικός μανιερισμός τους δεν ενοχλεί, αντίθετα μοιάζει να έρχεται αυθόρμητα και αβίαστα, σα να μην πρόκειται για αναβίωση ύφους. Εξαιρετικά το "Blue Mountain" και το φασαριόζικο ομώνυμο κομμάτι "We Are the 21st Century Ambassadors of Peace and Magic" που θυμίζει, μεταξύ άλλων, και τον Elvis "Βασιλιά" Presley.
Εξαιρετικά ενδιαφέρον ψυχεδελικό κολλάζ με έντονες αναφορές στο παρελθόν, με ενδιαφέρουσες αρμονικές διαδοχές και ιδιαίτερη παραγωγή. Ακούγεται ολόκληρο, και διαθέτει σωστή ισορροπία ανάμεσα στη σκληρότητα και στο συναίσθημα, όπως και ανάμεσα στα παλιά ακούσματα και την καινοτομία. Πρόκειται για έναν συνδυασμό διαφόρων μουσικών ειδός οι οποίοι συνθέτουν μία ενδιαφέρουσα παλέτα προς πολλαπλή ακρόαση. Οι Sam France και Jonathan Rado δεν είναι μια καινούρια μπάντα. Παίζουν πολλά χρόνια μαζί, έχουν ξεκαθαρίσει τις μουσικές τους επιλογές, κατά πάσα πιθανότητα έχουν σμιλευτεί μαζί από τα ακούσματά τους. Ο μουσικός μανιερισμός τους δεν ενοχλεί, αντίθετα μοιάζει να έρχεται αυθόρμητα και αβίαστα, σα να μην πρόκειται για αναβίωση ύφους. Εξαιρετικά το "Blue Mountain" και το φασαριόζικο ομώνυμο κομμάτι "We Are the 21st Century Ambassadors of Peace and Magic" που θυμίζει, μεταξύ άλλων, και τον Elvis "Βασιλιά" Presley.
7. Jason Isbel - Southeastern
Το Southeastern είναι ένας βαθιά προσωπικός δίσκος. Πρεσβεύει το γνήσιο folk, διαθέτει αυθεντικό μουσικό ύφος, με απλότητα και τιμιότητα. Μετά από τη μεγάλη περιπέτειά του στον δρόμο του αλκόολ και του εθισμού και τη ρήξη με το συγκρότημά του Drive-by Truckers , τα πράγματα δεν φαίνονταν να πηγαίνουν καλά για τον Jason Isbel. Αλλά "Τhose were different days" όπως λέει στο ομώνυμο τραγούδι του στον τρίτο κατα σειρά δίσκο του. Ενώ οι δύο προηγούμενοι προσωπικοί του δίσκοι χαρακτηρίζονται απ΄την αναζήτηση, προσωπική και μουσική, το Southeastern είναι το καθαρό απόσταγμα της συναισθηματικής και μουσικής εμπειρίας. Ο ήχος είναι καθαρός, μυρίζει Alabama και βελανιδιά, όπως και το υπέροχο "Live oak" με την a capella εισαγωγή – ωδή στις τύψεις. Επανέρχεται στο μοτίβο της προσωπικής του αλλαγής και των πραγμάτων που έχασε βρίσκοντας τον εαυτό του, στις ενοχές και στις πολλαπλές ταυτότητες που όλοι υιοθετούμε για να επιβιώσουμε. Ακούγεται "Relatively Easy" (άλλο ένα κομμάτι του δίσκου), όπως ακούγεται όλη η ωραία και βαθειά μουσική.
Το Southeastern είναι ένας βαθιά προσωπικός δίσκος. Πρεσβεύει το γνήσιο folk, διαθέτει αυθεντικό μουσικό ύφος, με απλότητα και τιμιότητα. Μετά από τη μεγάλη περιπέτειά του στον δρόμο του αλκόολ και του εθισμού και τη ρήξη με το συγκρότημά του Drive-by Truckers , τα πράγματα δεν φαίνονταν να πηγαίνουν καλά για τον Jason Isbel. Αλλά "Τhose were different days" όπως λέει στο ομώνυμο τραγούδι του στον τρίτο κατα σειρά δίσκο του. Ενώ οι δύο προηγούμενοι προσωπικοί του δίσκοι χαρακτηρίζονται απ΄την αναζήτηση, προσωπική και μουσική, το Southeastern είναι το καθαρό απόσταγμα της συναισθηματικής και μουσικής εμπειρίας. Ο ήχος είναι καθαρός, μυρίζει Alabama και βελανιδιά, όπως και το υπέροχο "Live oak" με την a capella εισαγωγή – ωδή στις τύψεις. Επανέρχεται στο μοτίβο της προσωπικής του αλλαγής και των πραγμάτων που έχασε βρίσκοντας τον εαυτό του, στις ενοχές και στις πολλαπλές ταυτότητες που όλοι υιοθετούμε για να επιβιώσουμε. Ακούγεται "Relatively Easy" (άλλο ένα κομμάτι του δίσκου), όπως ακούγεται όλη η ωραία και βαθειά μουσική.
8. Sigur Ros – Kveikur
Το Kveikur είναι ο έβδομος δίσκος των Sigur Ros. Ο προηγούμενος δίσκος τους Valtari μας άφησε μία αίσθηση αδιεξόδου ως προς την πορεία του συγκροτήματος. Παγιδευμένοι μέσα στο δικό τους υλικό, η συνέχεια έμοιαζε δύσβατη. Ακολούθησε μία ανακατάταξη στα μέλη, ο Kjartan Sveinsson αποχώρησε, η εταιρεία άλλαξε και, ενώ τα πράγματα έμοιζαν να έχουν φτάσει σε τέλμα, επανήλθαν εντυπωσιακά γρήγορα με ανανεωμένα μοτίβα, με καινούριες εικόνες και όρεξη για νέα πορεία. Το συγκρότημα κέρδισε το παιχνίδι στο δικό του έδαφος, διαψεύδοντας όλες τις προβλέψεις και μάλιστα χωρίς να χρειαστεί να μολύνει τον μαγικό του κόσμο με συμβατικότητα. Το αποτέλεσμα είναι εκρηκτικό, επικό, βαθύ και παγωμένο. Βασίζεται στο ρυθμό και στη σφικτή συνοχή του διδύμου μπάσο- τύμπανα, ενώ αφήνει μια shoegaze εντύπωση με βαγκνερικές αρμονίες. Μετά από το εύπεπτο ambient του προηγούμενου δίσκου Valtari, το Κveikur μοιάζει με ένα σκοτεινό βαθύ ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί και να μας πάρει μαζί του, να μας ενσωματώσει στον σαρωτικό κόσμο του. Χαρακτηριστικό αυτού του ύφους είναι το δεύτερο κομμάτι "Hrafnitinna", το "Ιsjaki" και το εξαιρετικό "Brennisteinn".
Το Kveikur είναι ο έβδομος δίσκος των Sigur Ros. Ο προηγούμενος δίσκος τους Valtari μας άφησε μία αίσθηση αδιεξόδου ως προς την πορεία του συγκροτήματος. Παγιδευμένοι μέσα στο δικό τους υλικό, η συνέχεια έμοιαζε δύσβατη. Ακολούθησε μία ανακατάταξη στα μέλη, ο Kjartan Sveinsson αποχώρησε, η εταιρεία άλλαξε και, ενώ τα πράγματα έμοιζαν να έχουν φτάσει σε τέλμα, επανήλθαν εντυπωσιακά γρήγορα με ανανεωμένα μοτίβα, με καινούριες εικόνες και όρεξη για νέα πορεία. Το συγκρότημα κέρδισε το παιχνίδι στο δικό του έδαφος, διαψεύδοντας όλες τις προβλέψεις και μάλιστα χωρίς να χρειαστεί να μολύνει τον μαγικό του κόσμο με συμβατικότητα. Το αποτέλεσμα είναι εκρηκτικό, επικό, βαθύ και παγωμένο. Βασίζεται στο ρυθμό και στη σφικτή συνοχή του διδύμου μπάσο- τύμπανα, ενώ αφήνει μια shoegaze εντύπωση με βαγκνερικές αρμονίες. Μετά από το εύπεπτο ambient του προηγούμενου δίσκου Valtari, το Κveikur μοιάζει με ένα σκοτεινό βαθύ ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί και να μας πάρει μαζί του, να μας ενσωματώσει στον σαρωτικό κόσμο του. Χαρακτηριστικό αυτού του ύφους είναι το δεύτερο κομμάτι "Hrafnitinna", το "Ιsjaki" και το εξαιρετικό "Brennisteinn".
9. Neko Case - The Worse Things Get, The Harder I
Fight, The Harder I Fight, The More I Love You
Ο καινούργιος δίσκος της Neko Case σε κερδίζει από την πρώτη συγχορδία. H φωνή της είναι καθαρή και κρυστάλλινη ενώ χαρακτηρίζεται από τα αντιστικτικά φωνητικά και την έντονα πειραματική διάθεση. Η ιδιαίτερη αυτή τραγουδοποιός δεν μας αφήνει ποτέ να βαρεθούμε. Ξεκίνησε ως drummer σε punk συγκροτήματα της σκηνής του Vancouver, μέχρι που, ευτυχώς, ξεκίνησε να τραγουδάει. Οι πρώτοι δίσκοι της ως Neko Case & Her Boyfriends είναι ένα πειραματικό country συνοθύλευμα. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της μουσικής βιογραφίας της άρχισε όταν ανεξαρτητοποιήθηκε και έγραψε το δικό της υλικό, το οποίο μπορεί να χαρακτηριστεί απλά παράξενο. Ενώ φλερτάρει με το pop, δε χαρίζει εύκολα στον ακροατή την ήρεμη κανονικότητά του είδους αυτού. Πίσω από κάθε συγχορδία κρύβεται ένα μυστικό, μετά από κάθε συνηθισμένη μελωδία καραδοκεί ένα εντελώς νέο υλικό, που δεν το περιμένεις και σε ξαφνιάζει ευχάριστα και λυτρωτικά. Ο ακροατής χαίρεται τον αντισυμβατικό της χείμαρρο και τους σουρρεαλιστικούς της συνειρμούς, ενώ οι στίχοι ακολουθούν στο ίδιο ύφος χωρίς να γίνονται προσποιητοί. Κύρια θέματα ο θρήνος, η ζωή, η ελευθερία, η γυναίκα. Είναι δύσκολο να επιλέξει κανείς τα καλύτερα του δίσκου, κάθε ακροατής θα επιλέξει αυτά που θα του κινήσουν την προσοχή για διαφορετικούς λόγους. Προσωπικά, με συγκίνησε το "Local Girl" ενώ το "Nearly Midnight, Honolulu" με άφησε άφωνη και ευτυχή που άκουσα τη νέα της δουλειά.
Ο καινούργιος δίσκος της Neko Case σε κερδίζει από την πρώτη συγχορδία. H φωνή της είναι καθαρή και κρυστάλλινη ενώ χαρακτηρίζεται από τα αντιστικτικά φωνητικά και την έντονα πειραματική διάθεση. Η ιδιαίτερη αυτή τραγουδοποιός δεν μας αφήνει ποτέ να βαρεθούμε. Ξεκίνησε ως drummer σε punk συγκροτήματα της σκηνής του Vancouver, μέχρι που, ευτυχώς, ξεκίνησε να τραγουδάει. Οι πρώτοι δίσκοι της ως Neko Case & Her Boyfriends είναι ένα πειραματικό country συνοθύλευμα. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της μουσικής βιογραφίας της άρχισε όταν ανεξαρτητοποιήθηκε και έγραψε το δικό της υλικό, το οποίο μπορεί να χαρακτηριστεί απλά παράξενο. Ενώ φλερτάρει με το pop, δε χαρίζει εύκολα στον ακροατή την ήρεμη κανονικότητά του είδους αυτού. Πίσω από κάθε συγχορδία κρύβεται ένα μυστικό, μετά από κάθε συνηθισμένη μελωδία καραδοκεί ένα εντελώς νέο υλικό, που δεν το περιμένεις και σε ξαφνιάζει ευχάριστα και λυτρωτικά. Ο ακροατής χαίρεται τον αντισυμβατικό της χείμαρρο και τους σουρρεαλιστικούς της συνειρμούς, ενώ οι στίχοι ακολουθούν στο ίδιο ύφος χωρίς να γίνονται προσποιητοί. Κύρια θέματα ο θρήνος, η ζωή, η ελευθερία, η γυναίκα. Είναι δύσκολο να επιλέξει κανείς τα καλύτερα του δίσκου, κάθε ακροατής θα επιλέξει αυτά που θα του κινήσουν την προσοχή για διαφορετικούς λόγους. Προσωπικά, με συγκίνησε το "Local Girl" ενώ το "Nearly Midnight, Honolulu" με άφησε άφωνη και ευτυχή που άκουσα τη νέα της δουλειά.
Καλή ακρόαση!
